Ζούμε στη χώρα που μας αξιζει..

Με αγωνία παρακολουθώ από χθες το πρωί την πυρκαϊά που κατακαίει το Γραμματικό, το Βαρνάβα, το Διόνυσο, την Παλλήνη, τον Μαραθώνα, τον Άγιο Στέφανο, την Πεντέλη και πολλές ακόμη περιοχές τις Βορειοανατολικής Αττικής. Μια πυρκαϊά που ξεκίνησε από μια χαράδρα στο Γραμματικό και αφού δεν έσβησε όταν έπρεπε, τώρα θα σβήσει μόνη της ή όποτε πέσει ο αέρας. Το χειρότερο όμως είναι πως η φωτιά ξεκίνησε από εμπρησμό, ανθρώπινο χέρι δηλαδή είναι υπεύθυνο για αυτήν την καταστροφή. Δεν είναι δυνατόν στις 9 το βράδυ με 20 βαθμούς να πιάσει από μόνο του φωτιά το δάσος όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ένας δήμαρχος το πρωί σε δηλώσεις του. Τη φωτιά λοιπόν την έβαλε ένας συμπολίτης μας και όσο και αν δε θέλουμε να το δεχτούμε, αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για αυτό που βιώνουμε 2 μέρες τώρα και θα βιώνουμε για τουλάχιστον άλλες 2. Μετά από αυτό φυσικά ήρθε η ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού που δεν επενέβη άμεσα αφού λανθασμένα υποβαθμίστηκε η σοβαρότητα της κατάστασης και στη συνέχεια βγήκε εκτός ελέγχου με τα αποτελέσματα που παρακολουθούμε στις οθόνες μας. Τώρα πια και τα διπλάσια αεροσκάφη να είχαμε η φωτιά αυτή δε θα έσβηνε. Για να σβήσει πρέπει ή να πέσει ο αέρας ή να μην μείνει τίποτε άλλο για να καεί. Θα περιμένουμε λοιπόν μέχρι την Τρίτη που κοπάζει ο άνεμος για να δούμε τι θα γίνει.

Εκεί που θα ήθελα όμως να σταθώ είναι στη νοοτροπία μας η οποία είναι λανθασμένη πέρα για πέρα και δυστυχώς δεν βλέπω να αλλάζει με αποτέλεσμα να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές μια ζωή δυσκολότερη από τη δική μας, όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς μας με τα δικά τους λάθη, τα ίδια λάθη όμως που κάνουμε και εμείς. Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν θα πάμε ποτέ μπροστά ως χώρα. Μια λανθασμένη νοοτροπία η οποία δυστυχώς δεν αλλάζει και μεταφέρεται από τη μια γενιά στην άλλη. Γιατί δεν είναι δυνατόν να λαδώνονται οι πάντες σε αυτή τη χώρα και στο τέλος να μην υπάρχει κάποιος ζημιωμένος. Γιατί δεν είναι δυνατόν να τα βάζουμε με τους πυροσβέστες σε τέτοιες στιγμές που είναι οι μόνοι που προσπαθούν να βοηθήσουν. Γιατί δεν είναι δυνατόν να καίγεται το σπίτι μου και εκεί που παλεύω με τις φλόγες να έρχεται ο δημοσιογράφος (μη πω καμια βαρια κουβέντα) να με ρωτήσει πως είναι η κατάσταση με το μικρόφωνο στο χέρι και να μην τα παρατάει όλα να με βοηθήσει. Αν καιγόταν το δικό του σπίτι θα έκανε ρεπορτάζ?

Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν μιλάμε για μια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, το πιο βασικό για εμένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Τα σπίτια καίγονται, σε 2-3 χρόνια όμως θα ξαναχτιστούν και όχι μόνο εκεί που βρισκόταν αλλά θα επεκταθούν και στην πρωτύτερη δασική έκταση. Το δάσος όμως θέλει πολλά χρόνια για να φτάσει στο επίπεδο που βρισκόταν, αν φυσικά το αφήσουμε. Και αντί η (εκάστοτε) κυβέρνηση να προστατεύσει τις καμένες εκτάσεις, θα αποζημιώσει τις αυθαίρετες κατοικίες και το θέμα απλά θα ξεχαστεί. Γιατί φυσικά το πρόβλημα είναι διαχρονικό μιας και έχουμε ξαναζήσει το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Η πολιτική ζωή αυτού του τόπου μας είναι σάπια από την κορυφή μέχρι τα νύχια και όπως πολύ εύστοχα έχω ακούσει από έναν φίλο, "Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν". Και για να το πάω λιγάκι παραπέρα,

"Ζούμε στη χώρα που μας αξίζει με τους συμπολίτες που μας αξίζουν"